A Frouxeira baleira de novo e censo

     Hoxe tamén puiden sair un ratiño ao campo. E atopeime cunha sorpresa: a lagoa da Frouxeira abríu finalmente polo mesmo sitio que o ano pasado.
     Comentaba na última entrada que o trazado deseñado pola Xunta non acababa de asentarse, e que aparecían indicios de querer abrir polo sitio habitual, cousa que finalmente sucedeu. Non apreciei marcas de escavadoras no sistema dunar, así que polo visto foi outra apertura totalmente natural, como a de Xaneiro pasado. Ben, «totalmente natural»… quizá non, pois os cambios que experimentou a lagoa durante o século vinte deberon ter unha enorme influencia no seu funcionamento actual, pero desde logo si que se confirma que éste é o lugar por onde «rompe» de maneira espontánea na actualidade.

  Trazado deseñado pola Xunta hai tres meses e obstruído polas areas

 Canle aberta espontáneamente esta semana sen intervención mecánica

 Coma sempre que abre soa, o descenso das augas foi importante, deixando ao descuberto amplas zonas de «intermareal» que permanecían asolagadas.
  En vista disto, paréceme que este novo trazado que se deseñou para que a lagoa mantivese un nivel constante, non é viábel.  E debémonos preguntar…..¿e agora qué?  Obviamente é imposíbel retornar á fisonomía que tiña a barra dunar e o leito lacustre hai cen anos (que é a que nos gostaría a TODOS), a menos que alguén teña unha máquina do tempo.  Así que eu só vexo dúas posibilidades:

1- Aceptar que a lagoa, «motu propio», vai abrir por onde ela queira pero, ollo, vai baleirar ata onde ela queira!. Se aceptamos este suposto, a apertura mecánica sería unha maneira de amortiguar a brusquedade dos cambios de nivel, facéndoos máis suaves. De non adiantar a apertura mecánicamente, o desnivel pode ser brutal, e os efectos negativos para a flora e a fauna parecen ser máximos, tal como se demostrou o ano pasado.

2- Outra opción é impedir pola forza que a lagoa rompa e baixe de nivel. Se o obxectivo é ese (un obxectivo que eu non comparto), sería necesario realizar unha intervención que impedise a apertura: diques, comportas,… e que suporía a transformación da lagoa noutro tipo de humidal moi diferente ao actual, semellante a un encoro.

 «Pozo do cura»

   Neste lugar que sae na foto anterior, o «Pozo do cura»,  houbo no pasado importantes verquidos de entullo que, segundo Eloi Saavedra, alteraron gravemente a dinámica da canle. Os numerosos afloramentos de pedra que aparecen entra a area e lama son unha testemuña daquela agresión medioambiental, pouco coñecida pola maioría.

 Aspecto do intermareal

  A verdade é que a xestión de humidais polo home pode incrementar o seu valor ecolóxico de maneira exponencial, se se fai ben. Recordo ter lido artigos sobre a lagoa de Sariñena, en Huesca, ou El Fondó, en Alacant, que son bos exemplos disto. En ambas as dúas o home aumentou a superficie asolagada, por intereses produtivos (para rego) e convertéronse en humidais de máxima importancia para a fauna nos anos oitenta, se non estou errado. Pero claro, aquí temos como exemplo de «xestión» na lagoa de Cospeito…Así que, según que persoas estivesen detrás da xestión da Frouxeira nun hipotético «caso 2», case que me dá medo o resultado.

 Bueno, a noticia era que abríu a lagoa, pero non puiden evitar facer un pequeno reconto rápido. Non levaba  telescopio, así que as cifras son algo conservadoras:

– 40 Mergullóns (Tachybaptus ruficollis)
– 12 Garzas reais (Ardea cinerea)
– 25 Corvos mariños reais (Phalacrocorax carbo)
– 186 Alavancos (Anas platyrhynchos)
– 99 Cercetas (Anas crecca)
– 8 Patos culler (Anas clypeata)
– 112 Patos frisados (Anas strepera)
– 18+ Patos cristados (Aythya fuligula)
– Uns 90+ Patos chupóns (Aythya ferina)
– A famosa «Pata» cristada americana, (Aythya collaris) que leva todo o inverno con nós
– Unha Tartaraña das xunqueiras (Circus aeruginosus) femia
– Unha Águia pescadora (Pandion haliaetus)
– 190 Galiñolas negras (Fulica atra)

Águia pescadora (Pandion haliaetus)

 Vémonos.

De paseo por A Frouxeira

  Tal y como me indicaba Martiño ayer, el parásito que tengo en el blog parece que, poco a poco, está abandonándolo. Así pues vamos a seguir publicando.
  Hoy pude permitirme un par de horillas libres para pasear por mi lugar favorito (con ello ya os estoy diciendo también que las cosas van muchísimo mejor por el hospital…). Y como me habían informado Toñito y José Ramón Bugallo, la laguna sigue llena.
  Como sabéis no he podido hacer un seguimiento en estas últimas semanas, pero parece que la Xunta ha conseguido que la laguna mantenga un nivel bastante regular. Aunque no sé hasta que punto se está prolongando la intervención mecánica. Desde luego el canal parece que ha fabricado algún «corredor de tormenta» y que, paulatinamente va a acabar desaguando por el mismo sitio que el año pasado. Pero, como he dicho, apenas sé lo que ha pasado por allí últimamente.
  Lo mejor es que se ha evitado el colapso del cañaveral y que los niveles no han tenido grandes oscilaciones en los últimos dos meses y medio. De continuar así, la temporada de cría, a punto de comenzar ya en algunas especies, puede ser muy buena para las aves acuáticas nadadoras y buceadoras. Tal y como pasó en el año 2003. Entonces el dique para evitar el chapapote del Prestige escenificó una Frouxeira muy semejante a la actual. Y fué un año estupendo para la cría de Fochas, Zapullines o Patos, por ejemplo.

  Nada más aterrizar, y bajo una lluvia persistente, un Águila pescadora se dedicaba a realizar pasadas y picados sobre la laguna. Una pena que tuviera una mano ocupada con el paraguas y que las condiciones fuesen horrorosas para la fotografía con «bridge»…

 Esta rapaz tan peculiar se ha convertido en una especie frecuente como invernante por Ferrolterra. Pienso que los ejemplares de Valdoviño se mueven entre el embalse de As Forcadas y la laguna de A Frouxeira, e incluso la ría de Cedeira-Vilarrube. La primera vez que vi una, allá por Septiembre del 88, casi me da un patatús, de lo rara que era entonces (o de lo que se creía que era)

 Águila pescadora (Pandion haliaetus)
Al segundo o tercer intento logró pescar un pez de buen tamaño, supongo que un Múgil o semejante. Eloi sabe mucho más que yo de estas cosas, pero creo que no hay Lubinas tan grandes lo que es dentro del lago. En seguida aparecieron esos otros parásitos tan abundantes por estes lares.
 Águila pescadora con presa, acosada por Gaviota patiamarilla

 La verdad es que el observatorio está mal diseñado (como se nota que lo hacen carpinteros, y no naturalistas!!). Dos ventanas son inoperativas, las otras están mal colocadas (una demasiado alta y otra demasiado baja), la puerta dispone de pestillos esteriores para no sé qué, … Pero en un día de lluvia, algo habitual por aquí, es muy de agradecer que todavía esté en pie.

Observatorio de A Frouxeira. Mi paraguas de campo en primer plano

 Estaba yo totalmente despistado, mirando cosas de la cámara, cuando apareció un Avetoro (Botaurus stellaris) volando uno de sus recorridos más frecuentes, hacia el cinturón de la pista. Entre que me cogió en pelota picada (como se dice en castellano vulgar) y que volaba con fuerte viento de cola, pues no me dió tiempo a ná.
    Me despido con unas fotos de las acuáticas que había en aguas abiertas. Con el día que hacía, no me quejo. Despés de tres semanas de hospital me supieron a gloria estas cutre-fotos…

Zampullines chicos (Tachybaptus ruficollis)

Cercetas comunes (Anas crecca)

Anátidas y Fochas agrupándose en el centro de la laguna

 Bueno, hasta la próxima!

Paciência…e Pardais

  Passam os dias, que já somam 16. Desde hai anos penso que as mulheres, específicamente as nais, som seres superiores aos homens. Lembro umha moça que tivem, alá polo Paleolítico superior, que me dizia que se os homes fossem os que tivessem que parir, a raça humana extinguiria-se. Por certo, que ela si que era umha filósofa de verdade (de carreira universitária).
   E quando som testemunha da infinita capazidade de aguantar o sofrimento que tenhem, penso isto com maior força aínda. Porque o post-operatório que estou a contemplar dia tras dia seria realmente insoportável para moitos de nós (cheguei a escoitar-lhe que «…isto é muito pior que um parto»). Juntárom-se duas operaçoms que se interfirem mutuamente nos seus respectivos processos pos-operatórios e que convertem esta fase em um auténtico calvário para o paciente. Em fim… cambiemos de tema.

 Com risco de aburrir à «parroquia», hoje tocam de novo fotos de Pardais (Passer domesticus). Pertencem à «Banda do hospital», umha perigosa organiçaçom plumífera que se adica a expoliar os restos de pam aos incautos visitantes, atacando desde o Ciprés da entrada coa máxima violência.

 Éste da foto anterior já tem umha mirada maliciossa…mmmm

  Ésta última semelha umha foto para o bilhete de identidade. No olho do protagonista aparece umha mancha negra que mesmo poderia ser o fotógrafo, pero nom estou seguro.

Obrigado.

Diseña un sitio como este con WordPress.com
Comenzar